موضوع پروپوزال روانشناسی

 پژوهش طولی نشان داده است که رفتار پرخاشگرانه در طول دوران کودکی و نوجوانی کاملا پایدار است و پرخاشگری پایدارتر از اکثر الگوهای رفتاری است (هيل، الاچمن، کویی، گرینبرگ و گروه پژوهشی پیشگیری از مشکلات سلوک، ۲۰۰۴).

 کودکان شدید پرخاشگر اغلب به عنوان دارندگان اختلال نافرمانی مقابله ای یا اختلال سلوک تشخیص گذاری می شوند، اما رفتار پرخاشگرانه می تواند با مقوله های تشخیصی دیگری نیز همبود باشد.

 خشم، مؤلفه ای از انواع خاص رفتار پرخاشگرانه است (نگاه کنید به لوچمان و همکاران، بخش ۲، همین جلد؛ نلسون، فينج، و گی، بخش ۴، همین جلد).

 کندال و مک دونالد (۱۹۹۳) از دیدگاه متفاوت دو طبقه ای بنیادی از مشکلات شناختی را در آسیب شناسی روانی کودکان متمایز کرده اند.

ADHD اختلالی پایدار و از لحاظ رشدی بسیار شدید است که شامل مشکلاتی فراگیر در کارکرد توجهی، کنترل تکانه و تنظیم رفتار حرکتی اضافی است.

 نکته اساسی که در این جا وجود دارد این است که ADHD نمی تواند در یک بررسی مختصر و کوتاه در کلینیک که احتمالا در برخی از کلینیک های کودکان بسیار معمول است به درستی مورد ارزیابی قرار گیرد؛

 بسیار بعید است موردی از ADHD را ببینیم که همراه با یک یا بیش از یک اختلال اضافی نباشد (آنگولد، کوستلو، و ارکانلی، ۱۹۹۹؛ جنسن، مارتین، و كانت ول، ۱۹۹۷).

 کودکان و نوجوانان مبتلا به ADHD معمولا در تعاملات روزمره با والدین، معلمان، دوستان و جهان پیرامون خود مشکلات زیادی دارند.

 در کشورهای توسعه یافته جهان، کسی که دارای عقب ماندگی خفیف ذهنی است، معمولا باید در تلاش جهت یافتن یک پایگاه مناسب در یک جامعه شهری صنعتی باشد.

 کودکان عقب مانده ذهنی حمایت پذیر ، دچار عقب ماندگی شدید هستند و قادر به یادگیری و تربیت پذیری در امور خودیاری و انطباق با محیط و سازگاری اجتماعی نمی باشند.

 کودکان عقب مانده ذهنی تربیت پذیر در اغلب موارد در مؤسسات و سازمانهای غیر آموزشی نگهداری می شوند و کمتر به تعلیم و تربیت آنها به معنای اعم توجه شده است.

 کودکان عقب مانده ذهنی آموزش پذیر حدود دو درصد از کل کودکان سنین مدرسه را تشکیل می دهند.

 کودکان با عقب ماندگی ذهنی مرزی به علت کمی رشد ذهنی قادر به فراگیری مطالب و حل مسائل همانند افراد عادی و همسالان خود نیستند.

 قبل از اینکه سازه هوش اندازه گیری شود، عقب ماندگی ذهنی به عنوان اختلالی با نشانه های نقص در توانایی هوشی در نظر گرفته می شد.

 عقب ماندگی ذهنی نقص در رشد ذهنی در فرایند رشد است که با نقص در مهارت هایی که در فرایند رشد ظاهر می شوند، شروع می گردد.

 تردگلد (۱۹۰۸)، عقب ماندگی ذهنی را حالتی از نقص ذهنی می داند که از زمان تولد، یا روزهای نخست زندگی کودک به علت نقص در رشد مغزی پدیدار می شود و در نتیجه آن کودک مبتلا قادر به ایفای نقش خود به عنوان عضوی از جامعه که در آن زندگی می کند نیست.

 تاکنون تعاریف مختلف از عقب ماندگی ذهنی توسط متخصصان و صاحبنظران ارائه شده است،

 محسن دانش آموزی ۱۲ ساله با عقب ماندگی ذهنی متوسط و خفیف به نظر می رسد.

 تفاوت روانشناسی اسلامی و غیراسلامی افراد بشر به طور ذاتی و طبیعی کمال پرستند و مادامی که به سوی کمال گام بر می دارند و در مسیر کمال جوئی قرار دارند

 از آن جایی که شخصیت انسان در دوران کودکی شکل می گیرد، پس بهتر است قبل از این که او به فردی بالغ تبدیل شود، خصوصیات مثبت و پسندیده را در او تقویت کنیم تا با همان خصلتهای نیکو به دیگر عرصه های زندگی قدم بگذارد.