راهنمایی نصیحت و اندرز دادن نیست. راهنمایی یاری دادن به مراجع برای شناخت نقاط ضعف و قوت است.

 در گذشته تصور می شد محل کار مشاوران صرفا مدارس یا کلنیک های روانی است.

 کودکان پیش دبستانی تواناییهای محدودتری نسبت به کودکان بزرگتر از خود دارند. آنان وقت کمتری را صرف انجام تکالیف خود می کنند و کمتر نیز قادرند تا بر روی جزئیات یک موضوع

 در جلسات مشاوره واقعا چه اتفاق می افتد؟ بعضی از مردم تصور می کنند مشاوره جریانی است که در طی آن فرد یک سری نصایح و دستورالعمل هایی را به دیگری دیکته می کند.

 دانش آموزی را تصور کنید که نسبت به یادگیری دروس تاریخ و جغرافی بی علاقه بوده اما به درس ورزش به ویژه رشنه خاصی علاقه وافر نشان می دهد.

 مشاور در ایفای نقش خود نباید چگونه زندگی کردن را دیکته کند. به عنوان مثال مشاور نباید راه هایی مانند طلاق یا ترک تحصیل را تجویز کند (جورج و کریستیانی، ترجمه فلاحی و

 انجمن آموزش و نظارت مشاوران آمریکا شش خصوصیت برای مشاور ارائه داد که عبارت بودند از ایمان داشتن به افراد، تعهد نسبت به ارزش های انسانی، هوشیاری نسبت به محیط اطراف،

مشاوره مدرسه فراز و نشیب های زیادی دارد. به عنوان مثال اهدافی که در تأسیس دوره راهنمایی تحصیلی مد نظر قرار گرفت عبارت بود از احمدی، ۱۳۸۰، ص ۷، نقل از صافی، ۱۳۶۸):

 اگر راهنمایی و مشاوره را به معنای عام در نظر بگیرید قدمت آن در ایران نیز به زمان های بسیار دور برمی گردد.

 رشد و توسعه کشورها در کنار منافع خود تنشها و اضطراب های فراوانی را برای مردم به همراه داشت.

 مشاور به ویژه مشاور شغلی علاوه بر بلوغ، تخصص و خدمت قضاوت درست باید دانش کاربردی، تجربه تماس با انسان ها و توانایی پرداختن به مسائل نوجوانان را داشته باشد و همچنین

 شروع نهضت راهنمایی ابتدایی ناشی از فعالیت های ویلیام برنهایمر است که در اواسط دهه ۱۹۲۰ تا ۱۹۳۰ انجام گرفت.

 ظهور پدیده راهنمایی و مشاوره را می توان مقارن با ظهور نشانه هایی از تمدن بشری دانست.

اهداف راهنمایی و مشاوره با توجه به ویژگی ها و مسائل مراجعین متفاوت است.