موضوع پروپوزال روانشناسی کودک

 وولر (۱۹۹۴)، نظریه ای را ارائه میدهد که در آن، سه خوشه از رفتارهای مشکل زا در کودکان را که غالبا منجر به آسیب های جدی در کفایت اجتماعی می شوند، در قالب فرضیه ای مطرح می کند.

 رفتارهایی که در یک محیط، از فردی سر می زنند تکرار کردن همان رفتارها، در محیط دیگری، شاید مناسب و پذیرفته نباشند.

 تحقیقات نشان می دهد که شخصیت کودکان بر عملکرد آنها در مدرسه تأثیرگذار است.

 سرسختی: کودکانی که سرسختی بالایی دارند، در به انجام رساندن یک فعالیت، مانند حل کردن یک معما پافشاری می کنند؛ حتی اگر بدانند که آن معما مشکل است.

 کودکی که بسیار اجتماعی است از بازی کردن با تعداد زیادی از کودکان لذت برده و تلاش می کند به کودکان و بزرگسالان غریبه نزدیک شود.

 تأثیرات بدرفتاری، محدود به قربانیانش نیست. کودکانی که شاهد بدرفتاری هستند اغلب متحمل آسیب های روانشناختی می شوند که این خود می تواند منجر به برخی مشکلات عاطفی و رفتاری شود.

 شاهد بدرفتاری در سنین متفاوت، واکنش های متفاوتی نشان میدهند.

 در گذشته علاوه بر کتک زدن به کودکان، از آنان به عنوان یک کالای اقتصادی، بهره کشی می شد و در سنین اولیه به کار فرستاده می شدند.

 مهاجمين و قربانیان آزار جنسی از اقشار مختلفی هستند اما محققین، برخی ویژگیهای مشترک برای هر دو گروه بدرفتار و قربانی یافته اند.

 برنامه مداخله خانوادگی مثبت یک مطالعه چند بعدی است که برای افزایش و ارزیابی اثر یک دوره درمان طراحی شده است که مداخله رفتاری شناختی را با آموزش رفتاری عملکرد محور والدین یکپارچه می کند.

 تکنیک هایی که به طور مکرر در حفظ رفتار مثبت به کار می روند طرح هایی هستند که مستلزم جایگزینی مشکلات رفتاری با رفتارهای پشنهادی متناوب در یک مداخله هست که آموزش ارتباط عملی نامیده میشود (FCT ) .

FCT در کاهش مکرر رفتار چالش انگیز از حمایت تجربی وسیعی برخوردار بوده است. چنین آموزشی مستلزم ارزیابی عملکردی رفتارهای چالش انگیز و آموزش رفتارهای عملکردی معادل، از قبیل ارتباط هست که همان عملکرد را به صورت رفتار مشکل ساز کودک به کار می برد. در حال حاضر FCT یکی از رایج ترین مداخلات در

 حفظ رفتار مثبت ( PBS) دیدگاه مبتنی بر اصول تحلیل رفتار کاربردی (ABA) است که برای ایجاد تغییرات مطلوب رفتاری در بافت محیط و جریان عادی زندگی طراحی شده است.

 کفایت اجتماعی متکی بر پایه های استوار روابط کودک با والدین و همسالان می باشد و کیفیت این روابط بر رشد رفتارهای اجتماعی بعدی بسیار مهم است.

 کودکان پرخاشگر در توانایی خود برای حل موفقیت آمیز مسایل بین فردی نقایصی نشان می دهند.

 علاوه بر راهبردهای خود نظارتی که به منظور افزایش آگاهی از راه اندازهای محیطی و حالات عاطفی و فیزیولوژیکی مربوط به خشم طراحی شده اند، راهبردهای خود کنترلی شناختی نیز آموزش داده می شوند.

در اموزش گروه درمانی اول، به بچه ها آموزش داده می شود تا به مشاهده گران توانمندتری درباره وضعیت های درونی مربوط به برانگیختگی عاطفی تبدیل شوند.

 مؤلفه والدینی در برنامه توانایی مقابله به بهبود روابط والد- فرزند و تسهیل شیوه های فرزندپروری مؤثر کمک می کند.

 ما معتقدیم مزایای متعددی برای استفاده از گروه درمانی به عنوان یک شکل معمول از درمان وجود دارد.

 لاچمن و لامپورن (۱۹۸۶) راهبردهای حل مسأله اجتماعی کودکان پرخاشگر را برای دو نوع متغير موقعیتی در حالی که متغیر سوم یعنی تکلیف اجتماعی را ثابت نگه داشته بودند، ارزیابی کردند.

 عواملی چون آموزش مستقیم، حمایت های مستمر، کسب تجربه در جامعه و گشاده رویی در براز احساسات، از جمله عوامل مؤثر در ایجاد فضایی مطلوب برای رشد کفایت اجتماعی هستند.