پیشنهاد موضوع پایان نامه روانشناسی

 محیط های ادراکی اولیه اسیایی: چرا بسیاری از کودکان نابینا صداها را به روشی متفاوت از ما درک می کنند؟

 ادبیات حاضر درباره کودکان پرخاشگر به وضوح نشان میدهد که ویژگی های خاصی در سبک شناختی اجتماعی این کودکان وجود دارد که به صورت معنی داری با سبک کودکان غیر پرخاشگر تفاوت دارند.

 اکثر کودکان پرخاشگر روابط خصمانه ای با همسالان دارند.

 یک آزمون مستقیم تر درباره انتقال فرآورده های شناختی- اجتماعی والدین به کودکان شامل ارزیابی فرایندهای اسنادی والدین است.

 والدین و سایر مراقبین بزرگسال، و متعاقبا همسالان کودکان، تأثیری سازنده ای بر روی گزاره های طرحواره ای و فرآورده های شناختی- اجتماعی کودکان دارند.

 برخی از شواهد نشان می دهند که بین پرخاشگری کودکان و نقایص موجود در حفظ و تمرکز توجه ارتباط وجود دارد.

 مشخص شده است که کودکان پرخاشگر در درک و رمزگردانی نشانه های محیط اطراف در مقایسه با کودکان غیر پرخاشگر به شیوه متفاوتی عمل می کنند، جستجوی نشانه های خصمانه به یک شیوه هشیارانه و گوش به زنگ.

 CBT بر ادراکات و افکار کودکان پرخاشگر که به صورت تهدید و محرومیت ادراک می شوند، تمرکز می کند.

 پژوهش طولی نشان داده است که رفتار پرخاشگرانه در طول دوران کودکی و نوجوانی کاملا پایدار است و پرخاشگری پایدارتر از اکثر الگوهای رفتاری است (هيل، الاچمن، کویی، گرینبرگ و گروه پژوهشی پیشگیری از مشکلات سلوک، ۲۰۰۴).

 کودکان شدید پرخاشگر اغلب به عنوان دارندگان اختلال نافرمانی مقابله ای یا اختلال سلوک تشخیص گذاری می شوند، اما رفتار پرخاشگرانه می تواند با مقوله های تشخیصی دیگری نیز همبود باشد.

 اشخاصی که بدتنظیمی هیجانی دارند، ممکن است خیلی سریع دچار خشم شوند، ویژگی ای که مشخصه بسیاری از کودکان مبتلا به ADHD است.

 کندال و مک دونالد (۱۹۹۳) از دیدگاه متفاوت دو طبقه ای بنیادی از مشکلات شناختی را در آسیب شناسی روانی کودکان متمایز کرده اند.

ADHD اختلالی پایدار و از لحاظ رشدی بسیار شدید است که شامل مشکلاتی فراگیر در کارکرد توجهی، کنترل تکانه و تنظیم رفتار حرکتی اضافی است.

 نکته اساسی که در این جا وجود دارد این است که ADHD نمی تواند در یک بررسی مختصر و کوتاه در کلینیک که احتمالا در برخی از کلینیک های کودکان بسیار معمول است به درستی مورد ارزیابی قرار گیرد؛

 بسیار بعید است موردی از ADHD را ببینیم که همراه با یک یا بیش از یک اختلال اضافی نباشد (آنگولد، کوستلو، و ارکانلی، ۱۹۹۹؛ جنسن، مارتین، و كانت ول، ۱۹۹۷).

 کودکان و نوجوانان مبتلا به ADHD معمولا در تعاملات روزمره با والدین، معلمان، دوستان و جهان پیرامون خود مشکلات زیادی دارند.

 کودکان عقب مانده ذهنی تربیت پذیر در اغلب موارد در مؤسسات و سازمانهای غیر آموزشی نگهداری می شوند و کمتر به تعلیم و تربیت آنها به معنای اعم توجه شده است.

 کودکان با عقب ماندگی ذهنی مرزی به علت کمی رشد ذهنی قادر به فراگیری مطالب و حل مسائل همانند افراد عادی و همسالان خود نیستند.

 قبل از اینکه سازه هوش اندازه گیری شود، عقب ماندگی ذهنی به عنوان اختلالی با نشانه های نقص در توانایی هوشی در نظر گرفته می شد.

 عقب ماندگی ذهنی نقص در رشد ذهنی در فرایند رشد است که با نقص در مهارت هایی که در فرایند رشد ظاهر می شوند، شروع می گردد.